Prolog

   Młoda dziewczyna o pięknych długich włosach koloru jasnego brązu i dużych ciemnych oczach, teraz wpatrujących się w nocne niebo, siedziała przy barierce Wieży Astronomicznej. Jej nogi zwisały swobodnie bo drugiej stronie misternie zdobionych prętów najwyższego miejsca w Hogwarcie, a ona usilnie starała się uwolnić od natłoku myśli. Zawsze tu przychodziła, by posiedzieć w spokoju, z dala od ludzi którzy śmiali nazywać się jej przyjaciółmi. Nie radziła sobie ostatnio zbyt dobrze ze swoim życiem, a oni mieli ją gdzieś.
   Czy Hermiona Granger była osobą nękaną przez demony przeszłości? Niewątpliwie. Była bardzo mądra, czego miała oczywiście świadomość, ale nie wierzyła w cuda. Zapracowała na wszystko sama. Nie urodziła się wybitna, ale za to miała ogromny zapał do nauki oraz chęć, aby dowiedzieć się jak najwięcej o wszystkim co ciekawe. Były tego oczywiście plusy i minusy. Minusy? Długo by wymieniać, ale najbardziej męczył ją fakt że wszystko dokładnie analizowała i rozważała. Co w tym złego, zapytacie zapewne. Otóż Hermiona potrafiła z problemu wielkości ziarnka piasku, zrobić ogromny tajfun. Harry minął ją na korytarzu, nie patrząc na nią bo był zbyt zamyślony aby ją zauważyć? Pewnie zrobiła coś źle, albo chłopak znalazł sobie lepszą przyjaciółkę. Ron nie usiadł przy niej na posiłku? Nie ma opcji, że był głodny i usiadł na pierwszym lepszym miejscu, żeby tylko szybko coś zjeść. Na pewno chciał jej zrobić na złość bo gdy poprawiała jego esej, nie zauważyła jakiegoś błędu.
  Granger doskonale wiedziała że histeryzuje i bardzo mija się z prawdą, ale taka już była. Nie potrafiła wyzbyć się obaw. Była po prostu niepewna siebie.
Och, nie, nie o to chodzi. Wiedziała oczywiście, że nie jest brzydka i potrafiła podkreślić swoją urodę. Nie była pewna siebie w sprawie swoich przyjaciół. Bała się, że mogą ją zostawić dla kogoś innego, bardziej przebojowego. Każdego dnia stawiała się na każde ich skinienie, aby tylko nie dawać im powodów do odejścia, ale chłopcy zaczęli to wykorzystywać. Odrabiała ich prace domowe i przynosiła im torby z dormitoriów, na moment przed lekcjami, jeśli tylko właśnie tego sobie zażyczyli. Czuła się jak skrzat domowy i doskonale wiedziała, że ta przyjaźń jest toksyczna, ale nie potrafiła jej zakończyć. Bała się zostać w tym wielkim, starym zamczysku sama.
Do jej głowy wkradła się nieproszona myśl, mówiąca, że lepiej być samemu niż z kimś przy kim i tak czujemy się samotnie. Hermiona musiała przyznać jej rację. Było tylko jedno "ale". Brakowało jej w życiu kogoś kto złapałby ją za rękę i usiadł teraz obok niej, mówiąc, że gdy wstanie świt, zaczną razem nowe, lepsze życie.
  Niestety nie pojawił się nikt taki, a Hermiona poczuła się jeszcze bardziej samotna.

Wtajcie na moim nowym blogu Dramione. Myślę, że rozdziały będą dodawane co kilka dni, ale nie wiem jeszcze, co ile. Jeśli spodobał wam się prolog, proszę o komentarze.
Jak widzicie, blog jest jeszcze w stanie bardzo surowym, i nie chodzi nawet o to, że nie wiem jak dodać szblon, kursor, faviconę itp. bo takie rzeczy wiem z poprzednich blogów. Gdy w najbliższym czasie będę miała możliwość skorzystania z komputera, nadam blogu jakieś lepsze barwy i gadżety. Pozdrawiam serdecznie
   Clarence